فترت بین دورهٔ ایلخانى و تیمورى

آل‌جلایر / ایلکانیان (۷۳۶ تا ۸۱۴ هجرى قمرى):

ایلکانیان سلسله‌اى مغول‌نژاد بودند که مدتى مستقل و مدتى نیز باجگذار شاهرخ تیمورى بودند. آنها تا قدرت گرفتن آق‌قویونلوها و قراقویونلوها در عراق و آذربایجان حکومت داشتند. در زمان آنها بغداد دوباره رونق گرفت. پادشاهان این سلسله به ادب و هنر علاقمند بودند و سلمان ساوجى عبید زاکانى در دربار آنها مى‌زیستند. مقتدرترین پادشاه این سلسله سلطان ‌‌اویس‌ جلایر بود. سلطنت جلایریان به‌دست ترکمانان قراقویونلو برافتاد.

چوپانیان (۷۳۸ تا ۷۵۸ قمرى):

چوپانیان نیز از امراى مغول‌نژاد و منسوب به امیرچوپان (امیرنویان) بودند. امیرچوپان از امراى ابوسعید بهادر بود که در آخر بر او شورید و عاقبت به‌دست ملک‌غیاث‌الدین کرت کشته شد. امراى چوپانى دو نفر بودند: امیر شیخ حسن کوچک و ملک اشرف چوپانى که پس از شیخ حسن در اران و آذربایجان حکومت کرد. با کشته شدن او به‌دست امیرقبچاق، سلسلهٔ چوپانیان منقرض شد.

آل‌مظفر (۷۱۳ تا ۷۹۵ قمرى)

خاندان اینجو (۷۰۳ تا ۷۵۸ قمرى)

سربداران (۷۳۷ تا ۷۸۸ قمرى )

سلسله‌اى از امراى محلى سبزوار بودند که ۵۰ سال در سبزوار و اطراف آن فرمانروائى کردند. اولین کسى از ایشان که مردم را علیه مغولان فرا خواند عبدالرزاق سربدارى بود. ۹ تن از ۱۲ تن امراى این خاندان به قتل رسیدند. در دورهٔ آنها وضع زندگى مردم بهبود یافت و سبزوار به یکى از بزرگ‌ترین و پررونق‌ترین شهرها مبدل شد. ایشان پیرو مذهب تشیع بودند و کتاب شرح لمعه که حتى امروز هم از کتب معروف است در زمان ایشان تألیف شد.

آل کَرت (حدود ۶۴۳ تا ۷۹۱ قمرى)

این خاندان در خراسان حکومت مى‌کردند. مؤسس این سلسله شمس‌الدین کُرت نام داشت. مرکز حکومت آنها هرات بود. با استیلاء تیمور با قبول تابعیت او باقى ماندند.

این سلسله‌ها بیشتر از آنکه داراى اهمیت سیاسى باشند در تاریخ ادبیات ایران و به خاطر تربیت اهل علم و ادب داراى اهمیت هستند. این سلسله‌ها به‌دست یکدیگر یا به‌دست امیرتیمور از بین رفتند.